اسلام، زن را گوهری ارزشمند می‌داند که بزرگترین و نخستین مسئولیتش، تأمین آرامش و امنیت خانواده است. بیگانگان از همان قدیم برای انحراف زن از این تکلیف شرعی، تلاش‌ها کرده‌اند و البته نتیجه‌ها نیز گرفته‌اند. برهنگی، سابقه‌ای به قدمت تاریخ دارد؛ شیطان از همان زمان خلقت آدم و حوا تا به امروز، کوشیده تا به نوعی فرهنگ برهنگی را ترویج دهد و به اهداف خود برسد؛ چرا که غریزۀ شهوت، قوی‌ترین غریزه در آدمی است که اگر تحت کنترل نباشد، می‌تواند او را به منجلاب تباهی بکشاند.
امروزه فرهنگ بی‌حجابی و بدحجابی تحت عناوینی هم‌چون: مدگرایی، ورزش، آزادی، پیشرفت، زندگی مدرن و ... بروز و ظهور پیدا کرده؛ عده‌ای آن را مانعی در انجام امور روزانه می‌دانند و مساوی بودن مرد و زن را دستاویزی قرار داده‌اند تا خود را عریان کنند و از قید و بند حجاب رهایی یابند (!). جالب‌تر آن که گاهی آن‌هایی که به واجب و حرام عقیده‌ای ندارند، از کراهت داشتنِ رنگ مشکی سخن می‌گویند تا چادر مشکی را زیر سوال ببرند ....
در قرآن کریم هرجا سخن از شرافت و کرامت، یا رذالت و پستی و هم‌چنین انذار و بشارت به میان آمده، مرد و زن به یک صورت مورد خطاب بوده و در یک ردیف قرار گرفته‌اند. «یا ای‌ها الذین آمنوا» اختصاص به مردان ندارد... و «من عمل صالحا من ذکر او انثی»، جای هیچ تردیدی باقی نمی‌گذارد که زن و مرد، در کسب کمالات و ارزش‌های انسانی برابرند. منتهی هر یک وظیفه‌ای مشخص دارند؛ در مورد حجاب، مردان موظف به حفظ نگاه و زنان، موظف به حفظ حجاب هستند تا به این کرامت‌های اخلاقی نایل شوند.
دین آسمانی مسلمانان، بر خلاف آن‌چه تبلیغ می‌کنند، حجاب و عفاف زن را در تعارض با حضور سازندۀ وی در جامعه نمی‌داند. این حضور متعهدانه و سازنده موجب تعالی و پیشرفت جامعه نیز می‌شود، اما لازمۀ این حضور، رعایت حریم‌ها و حفظ حجاب و پرهیز از بی‌بندو‌باری است؛ چرا که حجاب به تعبیر اسلام، «مصونیت بخش» است، نه «محدودیت آفرین».
«مستر همفر»، جاسوس انگلیس بود که چند دهۀ پیش در میان مسلمانان می‌زیست و گزارش‌های جاسوسی خود را از نحوۀ زندگی مسلمانان و شیوه‌های انتقال فرهنگ منحط غرب به خاور میانه و مسلمانان، به استعمار پیر می‌داد. وی در گزارشی که به وزارت خارجه دولت خود داده، می‌نویسد:
«در مسئلۀ بی‌حجابی زنان، باید کوشش فوق‌العاده‌ای کرد تا زنان مسلمان به بی‌حجابی و رها‌کردن چادر مشتاق شوند. باید با استناد به شواهد و دلایل تاریخی، ثابت کنیم که پوشش زنان از دوران بنی‌عباس متداول شده و مطلقاً سنت اسلام نیست... و مردم در زمان پیامبر، همسران او را بدون روسری می‌دیده‌اند و.... آن گاه پس از آن که با این تبلیغات حجاب زن از میان رفت، وظیفۀ ماموران ما آن است که جوانان را در مسیر عشق‌بازی و روابط جنسی آزاد و کاملاً بدون حجاب با زنان غیرمسلمان بیفکنند تا زنان مسلمان از آنان تقلید کنند...».
در شبیخون فرهنگی، اخلاق و دین اسلام مورد هجمه قرار گرفته است. زنِ بی‌حجاب، مانند شاخه‌ای از درخت میوه است که به بیرون از حصار و دیوار باغ سرک کشیده و نظر هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کند و به سوی خویش می‌خواند. استعمارگران، با شیوه‌های مختلف و تبلیغات گوناگون فرهنگی و اجتماعی، زن را به ویترین و بوتیکی سیار تبدیل می‌کنند تا نگاه‌های مسموم نامحرمان، تیر‌های گناه پرتاب کنند و بر چشم و قلب زنان بنشیند و آن گاه که جامعه دچار بی‌اخلاقی، بی‌هویتی و خلأ فرهنگی شد، آن‌چه را که می‌خواهند، به پیکرۀ جامعه تزریق کنند.
در آستانۀ ۱۷ دی، روز اجرای طرح ننگین کشف حجاب توسط رضاخان قرار داریم؛ روزی که استعمار انگلیس برای حذف حجاب و عفاف در ایران اسلامی، شمشیر را از رو بست و زنِ غربی و بی‌حجاب را الگویی برای پیشرفت و تمدن معرفی نمود و چادر را مانعی بر سر راه ترقی و تعالی زن معرفی کرد!
به عقیدۀ ما مسلمانان، بهترین الگوی حجاب و عفاف، حضرت زهرا (س) است؛ بانویی مظهر حیا و عفت، دریایی از وقار و متانت و یاسِ عصمت و عطرِ نجابت! کرامتِ زن در وجود زهرا (س) متجلی بوده و هست و آن حضرت، بهترین الگوی «چگونه زیستن» و «چگونه بودن» برای زنان مسلمان در طول تاریخ است.
به راستی زنان ایران اسلامی، چقدر در حجاب و عفاف از این بانو پیروی می‌کنند و تا چه اندازه حضرت زهرا را اسوه و الگوی خود می‌دانند؟
