سعید عباسی
مدتی است که شهدای مدافع حرم را از این سو به آن سوی شهر می‌چرخانند و از سویی به سوی دیگر می‌برند. انگار نه آنکه این پیکرهای پاک و مطهر کسانی هستند که تا همین دیروز در حال مبارزه و دفاع برای ما بوده‌اند و حالا با بدن‌های مطهر آنها در مقابل چشم خانواده‌هایشان به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی برگزارکنندگان این مراسم، مالک آنها هستند.
کسانی که مسئولیت برگزاری این مراسم‌ها را دارند، مدتی است هر‌‌بار تشییع مدافعان حرم غیرایرانی را به گوشه‌ای از شهر محول می‌کنند. یک روز از مسجد امام‌حسن‌عسکری(ع) تشییع می‌کنند، یک روز از مسجد ملاجعفر در بازار، یک روز از ... و با کمال تاسف از روزهای گذشته اعلام شده است که صبح چهارشنبه 14 مهر، تعدادی از شهدای‌مدافع‌حرم از مسجد دانشگاه‌آزاد در شهرک پردیسان تشییع خواهند شد!
لابد فکر می‌کنند به این ترتیب، بوی شهادت در شهر می‌پیچد. در حالی که برای شهدای ایرانی این کارها صورت نمی‌گیرد. رفتار با این شهدا، کاملاً نشانگر غربت این عزیزان است. بی آنکه بدانند این ها که این سو و آن سویشان می‌کنند، شهیدند، شهید!
آیا واقعاً نمی‌توانند فرق این شهدا را با شهدای گمنام تشخیص دهند؟ چرا خانواده‌های این شهدا را از این سو به آن سوی شهر می‌کشانیم؟ چرا بین ایرانی و غیرایرانی تفاوت قائل می‌شویم؟ خون شهدا با یکدیگر چه فرقی دارد؟ حتما باید شبکه‌های معاند بگویند تا ما به خودمان بیاییم و این بساط را جمع کنیم؟
حرمت جنازه شهدا و خانواده شهدا باید در اعلی درجه حفظ شود و کسی حق ندارد کوچکترین استفاده و خدایی نکرده غیراز آن را از این اسطوره‌های ملی و خانواده‌های عظیم الشانشان داشته باشد.
ما در مورد علمای بزرگوار هیچ‌گاه نمی‌بینیم که جنازه عالمی را در فلان قسمت از شهر و عالم دیگری را در فلان قسمت از شهر تشییع نمایند. جملگی را از مسجد امام‌حسن‌عسگری(ع) تشییع می‌کنند و در حرم‌مطهر یا جای دیگری که مورد وصیت باشد به خاک می‌سپارند.
اما متاسفانه با بی‌تدبیری مسئولان امر در قم کار به جایی رسیده است که به دنبال طرح تفکیک غیر منطقی محل دفن شهدای ایرانی و غیر ایرانی مدافع حرم که با اعتراض خیلی‌ها، از جمله یکی از جوانان مدافع حرم رو‌به‌رو شد، وی وصیت کرد در صورت شهادت در کنار همرزمان شهیدش در بهشت‌معصومه(س) دفن شود و البته که به هر دو آرزویش رسید. هم شهید شد و هم کنار همرزمانش به خاک سپرده شد.
ادامه این روند، تبعات گوناگونی در پی دارد که موجبات دلخوری بیشتر خانواده های شهدا را فراهم می‌آورد و خاطر مردم انقلابی قم را مکدر می‌سازد. چرا که هیچ‌کس راضی نیست تا با عزیز یک خانواده که برای این ملت به خون آغشته شده است چنین رفتاری صورت گیرد.
در همین گلزار شهدای فعلی قم تعداد کثیری از شهدای عراقی آرمیده اند که تک‌تک مردم ایران بابت ایثارگری و رشادتهایشان مدیونشان‌اند و به همین جهت در کنار دیگر شهدا، آرامشان داده‌اند. اما مسئولان امروزی معلوم نیست با کدام آرمان و فکری دست به این اقدامات نسنجیده می‌زنند.
همین ماه گذشته بود که در قم مراسمی به منطور تجلیل از فرزندان، خانواده‌ها و جوانانی که در حمایت از راه شهدای مدافع حرم قلم زده بودند برگزار شد، اما مسئولان استان قم در بی‌توجهی تمام، به افتتاح پروژه‌های شهری نشستند و جمع کثیری از خانواده‌های این عزیزان را که از افغانستان، پاکستان، عراق و ایران گرد هم آمده بودند تنها گذاشتند و برگزارکنندگان را در مقابل میهمانانی که آمده بودند، شرمنده کردند.
بهانه این یادداشت، اعتراض تعدادی از فعالان فرهنگی و انقلابی در شبکه‌های مجازی نسبت به این روند بود و امید است از این پس با تذکر مسئولان امر و تدبیر و سنجیدگی، از هرگونه اقدامی که وهن شهدا و خانواده‌هایشان را به دنبال داشته باشد جلوگیری شود، چرا که این راه باید ادامه داشته باشد و نباید با چنین رفتارهایی، خدشه‌ای به این مسیر وارد شود.
