جدای از خبر های روزمره ای که می شنویم، آنچه برای امثال من کمی متفاوت به نظر می رسد توجه مردم به پیاده روی اربعین حسینی است. تقریبا این سال های گذشته هیچ سالی این همه توجه به اربعین در محافل، مجالس، رسانه ها و گروه های اجتماعی دیده نمی شد. این قابل ستایش است که توان ها و توجه ها به اجتماع عظیم اربعین متمایل شده است و هر کسی می خواهد سهمی ولو اندک در این مانور عظیم ظهور داشته باشد.
به نظر می رسد در این تدارک وسیع لازم است همه ما به نکاتی توجه داشته باشیم. نکاتی که در برهه ای از این رخداد مهم، ممکن است مسیر این حرکت را به سمتی دیگر بکشاند. این توجه وقتی حساس تر به نظر می رسد که رسانه های دنیا آن را با تمام مختصات خود رصد می کنند و بی شک برای مقابله با آن بسته های رسانه ای خاص طراحی کرده و می کنند.
اگر اربعین و اجتماع عظیم به سوی ظهور را یک چهار ضلعی بدانیم، ضلع اول نورانیت سیدالشهدا علیه السلام است که چون کشتی نجات تمام این مردم را در خود جای میدهد. ضلع دوم مردم اند که عاشقان حسین علیه السلام اند و میهمان سرزمین عراق. ضلع سوم عراقی هایی هستند که میزبان این حرکت عظیم اند و ضلع چهارم زمامداران اند که متولی برقراری نظم و امنیت این جریان نورانی اند.
مردمی که میهمان اند و عراقی هایی که میزبانند در یک نقطه مشترک اند و آن عاشقی است. این سالها هم به وضوح دیده شده است که همین نقطه اشتراک تمام سختی ها را از ابین می برد و در نهایت، هم میمهمانان و هم میزبانان پس از اربعین، سرمستانه از حضور در بین الحرمین یاد می کنند.
یعنی اگر به این سه ضلع باشد اصولا نباید مشکل حل نشدنی فرا روی این اتفاق قد علم کند. اما ضلع دیگر این اتفاق، هم نقش تعیین کننده ای دارد و هم همه ما ناگزیر از تن دادن به تدابیر آن هستیم. شرایط ژئوپولتیک منطقه، حضور داعش، مکر اربابان یهودی سلطه وهزاران دلیل دیگر هر فهمیده ای را برآن میدارد که نیرویی فراتر از تدبیر های جاری را برای مدیریت کلان این اتفاق بپذیرد.
در این سال ها آنجایی که زمامداران امور حمایت های خود را کمی فراتر از کاری های جاری رقم زدند، همواره امنیت و راحتری و آسایش را برای میمهمانان و میزبانان به ارمغان آورده است و این نقطه نورانی این حرکت عظیم بوده است.
شنیده ها و دیده ها حکایت از آن دارد که امسال مدیران دستگاههای فرهنگی مذهبی ایرانی دوست دارند در میزبانی از زایران اربعین سهمی داشته باشند. که الحق خواسته ای شیرین و دلپذیر است اما این که در مسیر پیاده روی اربعین حدود 70 موکب از ایران به خدمت رسانی بپردازند جای سوال دارد. سوال بزرگتر اینکه برخی مراکز بزرگ مذهبی و انقلابی هم در صدد علم کردن موکب هایی هستند که در این مسیر به زایران خدمت کنند.
به نظر می رسد این شکل از ورود، دخالت در نوع پذیرایی عراقی هاست و اصولا ضرورتی هم بر آن دیده نمی شود. یعنی چه این چند ده موکب باشند و چه نباشند میلیون ها نفر زائر از این جاده 85 کیلومتری عبور خواهند کرد و عاشقانه زیارت اربعین را قرائت خواهند کرد.درست همان چیزی که مثلا 5 سال پیش اتفاق می افتاد.
اما حداقل برای ایرانی هایی که می خواهند به پیاده روی برسند چه نوع خدماتی الویت دارد. اینکه در مسیر نجف تا کربلا بین آن همه موکب، ایرانی ها هم موکب دمنوش داشته باشند بهتر است یا با تمرکزی منظم و جدی در مبادی ورودی به عراق به زائر ایرانی خدمات ارائه شود؟ اینکه موکب نمایش خیابانی داشته باشیم در جایی که همه می خواهند بروند و برسند بهتر است یا بتوانیم برای زائر ایرانی در مبادی ورود به عراق آرامش رسیدن به نجف را فراهم کنیم؟
در سال های گذشته گاهی زائر ایرانی مجبور بود 20 کیلومتر در مرز پیاده روی کند تا به جایی برای سوار شدن ماشین در کشور عراق برسد. و این یعنی فرسایش توان زیارت عاشقانه زائری که از نقاط مختلف ایران به عشق اربعین عازم عراق است.
کوتاه سخن اینکه کاش تمام این موکب هایی که قرار است در مسیر نجف تا کربلا علم شوند می آمدند و در مرزهای ایران زمینه ای را فراهم می کردند که زائر با آسایش به نجف برسد و پذیرایی در آن 85 کیلومتر را به خود عراقی ها واگذار می کردند.
