داور بیست و هفتمین جشنواره تئاتر استان گلستان گفت: اگر جشنواره ها به صورت هدف دار برگزار نشود به نمایش بی هویتی تبدیل می شود که تنها برای ارائه آمار عملکرد فرهنگی به مدیران بالادستی و پرورش هنرمندانی ویترینی که عدم دغدغه مندی در آثارشان موجب خالی شدن سالن ها از تماشاچی و نمایشاتی پرزرق و برق ولی بی درد خواهد شد.
فرهاد تجویدی با بیان این نکته که هدفها باید با ضرورتهای زیبایی شناسی و اجتماعی استان انتخاب شود، افزود: استان گلستان با وجود پیشینه تاریخی، ادبا و اندیشمندان و محیطی بهشت گونه پر است از ایده های نمایشی.
این بازیگر و کارگردان حوزه تئاتر و سینما ادامه داد: بسیاری از هنرمندان برجسته دنیا همچون استانیه وسکی با طرد محیط شهری به نفع محیطهایی با حال و هوای روستایی اجراهایی در سراسر دنیا را شکل دادند که همانا خروج از آلودگی های شهر و ورود به فضایی که تئاتر آن را رها کرده است همینطور دغدغه آسیب های اجتماعی استان و مشارکت مردم در شناخت و حل این آسیب ها که به جز همت همه جانبه مسئولان جهت رفع این آسیب ها و جلوگیری از اپیدمی شدن آن مشارکت مردمی را هم می طلبد.
به گفته تجویدی، تئاتر به عنوان هنری کاربردی و رسانه ای تاثیرگذار می تواند با به صحنه بردن نمایش هایی ، از این آسیب ها در شناسایی و رفع آن مثمر ثمر باشد. و خانواده ها هم بالطبع با تماشای این نمایش ها آشتی خود را با تئاتر اعلام می کنند.
وی خاطر نشان کرد: خانواده-تماشاگر ضامن اقتدار، اعتلا و پایداری هنر ، هنرمندان و جوانان این دیار خواهند شداگر دغدغه های اجتماعی و خانواده ها در نمایش ها منعکس شود.
این پیشکسوت حوزه تئاتر افزود: جایگاه تئاتر و تشویق جوانان به این هنر از طرف خانواده ها و عموم مردم بیشتر خواهد شد به شرطی که بودجه هایی که جهت فرهنگ سازی و رفع آسیب ها و معضلات اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی مصوب شود بخشی از آن به گروه های تئاتری اختصاص داده شود که این امر گذشته از اشتغالزایی انگیزه مضاعف برای فعالیت جوانان و پیشکسوتان به وجود خواهد آورد. البته اگر به صورت صدقه یا از سر خیرات و ناچاری نباشد.
تجویدی ادامه داد: هنرمندان در طول اعصار ابتدا با اندیشیدن و پرسش از خود و محیط پیرامون خود زیبایی ها و زشتی ها را نگریستند سپس با دیدی ژرف و جهانشمول، دنیا و هستی را مد نظر قرار دادند و پس از تاثیرگذاری بر شور و شعور انسان و هستی خود را بی منت و تا ابدیت جاودانه ساختند
وی در خاتمه اضافه کرد: متاسفانه در بیشتر آثار نمایشی اندیشه و پرسشی از این دست دیده نمی شود شاید هنرمندان جوان راه یک شبه طی کردن را گرته برداری و تقلید از نام آوران آنهم بدون آزمایش و درونی کردن و عمق بخشیدن در خود می دانند انگار به دنبال نام ها و اسم ها و یا شیوه بازی و کارگردانی هستند که تحسین و شگفتی شبه روشنفکران و داوران را برانگیزاند ولی باید بدانند چخوف و ایبسن و شکسپیر با دغدغه مندی و دردآشنایی محیط و زمانه خود در طول اعصار جاودانه ماندند نه با جوایز داوران. ماندگاری وداوری راستین از سوی تماشاچیان آگاه و دغدغه مند صورت میگیرد .مسابقه و جایزه بهانه است برای حضور جمعی . متاسفم برای خود شیفتگانی که جایزه را تنها ملاک فعالیت ، برتری و ماندگاری خود میدانند چه بی اخلاقی هنرمند افکنی است آنان باید بدانند شاید دو سه روز تحسین و به به و چهچه خود شیفتگی آنان را ارضاء کند ولی در انتها در دایره تقلید و مزدوری هنر و داوران و رسانه ها گرفتار می ایند و به مرگ زودرس دچار می شوند .چه بسیار کسانی که در این دیار بی جایزه در قلوب انسانها همیشه الگو و زنده اند.