احیا صاحب‌الامر تبریز توسط مسئولان 20 ساله شد

به گزارش تابناک تبریز،مهندس محمدصادق پورمهدی، در دومین نشست تخصصی گرامیداشت روز جهانی شهرسازی اظهار داشت: بیش از 20 سال است که می‌خواهیم میدان صاحب‌الامر را احیا کنیم، همه مسئولان نیز در خصوص لزوم این اقدام، موافق هستند، اما متاسفانه در مرحله اجرا، با بروکراسی‌های پیچیده دولتی مواجه هستیم.

وی قرار گرفتن حدود 70 مغازه در محدوده این میدان تاریخی را عامل اصلی تعویق پروژه خواند و افزود: احیای این میدان، نیازمند توجه ویژه دولت و همت اساسی مجموعه‌های ذی‌ربط، به خصوص وزارت راه‌و‌شهرسازی است. وزارت راه‌و‌شهرسازی، به عنوان متولی شهرسازی کشور، باید هر چه در چنته دارد، به میدان عمل بیاورد.

پورمهدی تاکید کرد: زمین ابزار مدیریت شهری است. این ابزار باید در خدمات احیای هویت شهری و تامین آسایش شهروندان باشد. نمی‌شود که زمین در اختیار وزارت راه ‌و‌شهرسازی باشد ولی اجرای آن بر عهده شهرداری گذاشته شود.

وی با بیان این‌که مباحث تئوریک به شرطی خوب است که موجب اقدامات اساسی و محسوس در مرحله اجرا شود، خاطرنشان کرد:  تجارب شهرسازی دهه‌های اخیر کشورمان نشان می‌دهد که باید مهندسی مجددی در شهرسازی خود داشته باشیم.

پورمهدی افزود: با پشت سر گذاشتن دوره آزمون و خطا در حوزه شهرسازی، میراث آشفته‌ای به بار آورده‌ایم که سامان‌دهی آن بسیار زمان‌بر است. با این حال، هنوز هم معتقدم که دیر نشده و می‌توان با تکیه بر توان فنی و تخصصی جوانان شهرساز، ایرادات شهرسازی گذشته را رفع کرد.

معاون عمرانی استاندار آذربایجان‌شرقی، با ریشه‌یابی کمرنگ‌شدن هویت شهری امروز، ادامه داد: متاسفانه در گذشته و در روند توسعه شهری، انسان‌محوری را به ماشین‌محوری تبدیل کردیم. در جریان مدرن‌سازی شهر، گذشته خود را فراموش کردیم و هویتی را که از گذشتگان رسیده بود، به هم زدیم.

وی با اشاره به این که مشاروان اروپایی در اجرای برنامه‌های توسعه شهری کشور ما، اولین قدمی که برداشتند، احداث بی‌رویه خیابان‌ها بود، یادآور شد: با احداث خیابان‌های مستمر، بازار تاریخی و محلات قدیمی، تکه‌پارچه شدند. همین امر موجب شد امروز، ساختار شهری تبریز فاقد یک «مجموعه تاریخی» باشد و تنها «لکه‌های تاریخی» در برخی نقاط شهر دیده شود.

 وی با بیان این‌که شهرسازی امروز در حال بازگشت به خویشتن خویش است، اضافه کرد: خوشبختانه در تبریز نیز اقداماتی در این خصوص صورت گرفته اما مسلماً تا رسیدن به نقطه مناسب، فاصله زیادی احساس می‌شود.