«تابناک هرمزگان»، مهدی میرابی؛ در فوتبال گاه نتایجی رقم میخورد که مثل هر رخداد و پدیدهی دیگری ضرورت پیدا میکند مورد تحلیل و بررسی قرار بگیرد. این پدیده به قدری جهان شمول است که حتیٰ اگر بازیِ زندهای در سطح محلی، غیر رسمی و در زمین خاکی هم انجام شود با توجه به عیار و اعتبارش کارشناسان ریز و درشتی را حول خود گرد میآورد. از همین رو شهرآورد دو تیم استقلال و پرسپولیس که در ایران و خارج از آن هواداران بی شماری دارد و به دلایل متعددی من جمله قدمت و رقابت بسیار مورد توجه قرار میگیرند از این امر مستثنیٰ نیست. در همین خصوص نتیجهی آخرین شهرآورد که با نتیجهی تساوی در (دقایق پایانی) در تاریخ این دو باشگاه ثبت شد. نکته عطفی را برجای گذاشت. از این نظر که برای آبیها این سندروم تساوی در دقایق پایانی مسبوق به سابقه است! دربیهای ٥٠، ٦٤، ٦٦، ٦٧ و ٨٢ فقط نمونههایی هستند که تیم استقلال برد را با تساوی معاوضه کرده است. اگر تیم آنالیزور و اعضای کادر فنی نسبت به پاشنهی آشیل خود آگاهی و اشراف داشتند و با هوشیاری به استقبال بازی میرفتند باید نسخه یا پلنهای خود را در آن شرایط حساس و حاد رو میکردند. یعنی پادزهری را که از سالها پیش در پیِ تولیدش بودند را سرِ به زنگاه به تیم تزریق میکردند تا در آن ده دقیقهی پایانی تیم واکسینه میشد. اما متأسفانه نه تنها ابلاغی از قبل صورت نگرفته بود بلکه در هنگام وقوع و قرار گرفتن تیم در آن شرایط؛ اعضای جوان کادر فنی شاخک هایشان تیز نشد که بخواهند از بیرون دستورالعملی فورس ماژور صادر کنند! و از قضا با تعویضی سؤال برانگیز، دادن خطاهای ممتد در پشت محوطهی خودی و نبردن توپ به کنارههای زمینِ حریف و عدم ایجاد اخلال و وقفه در بازی، عملاً شرایط بازی را مطابق میل حریف مهیا ساختند؛ و از آنجا که فوتبال همیشه بر مدار اتفاق و اقبال نمیچرخد و از رویهی خود تبعیت میکند این بار هم مثل ادوار گذشته دست آبیها را در پوست گردو گذاشت و به همان عارضهی مزمنی که مبتلا بودند شکستشان داد.
گرچه بازی با تساوی به اتمام رسید، اما برای تیمی که نتواند از داشتهها و اندوختههای خود محافظت کند؛ خوردن گل تساوی در دقایق پایانی به منزلهی "باخت" و زدن گل تساوی حکم "برد" را دارد. این را اعضای کادر فنی که مهرههای خود را در "شطرنج بازی" میچینند بهتر از هر کس دیگری میدانند.
انتهای پیام/*